Elementi 11.

---

Elementi to coroczne wydarzenie organizowane przez Koło Naukowe Teorii Muzyki oraz Koło Naukowe Studentów Kompozycji, które skoncentrowane jest wokół muzyki współczesnej: tworzonej, wykonywanej i interpretowanej tu i teraz. Jedenasta edycja, która odbędzie się w dniach 15-16 marca 2024 roku w murach Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie, obejmie dwudniową konferencję naukową, dwa koncerty muzyki nowej, wykłady i spotkania z zaproszonymi gośćmi.

Tematem zbliżającej się edycji Elementi są RELACJE. Przedmiotem naszych dyskusji będą wszelkie relacje występujące w dziedzinie muzyki między dziełem, kompozytorem, wykonawcą, odbiorcą. Zastanowimy się także nad relacjami muzyki z innymi dziedzinami sztuki, jak i jej miejscem w historii, kulturze i społeczeństwie.

HARMONOGRAM

Konferencja:
15 marca, 9:45-17:00
16 marca, 11:00-15:00
Biogramy i abstrakty

Koncerty:
15 marca, 19:30
16 marca, 16:00

---

Piątek 15 marca 2024
Sala Senatu im. prof. Mieczysława Tomaszewskiego
ul. św. Tomasza 43

KONFERENCJA

9:45 otwarcie Ogólnopolskiej Studencko-Doktoranckiej Konferencji Naukowej Elementi 11. „RELACJE”

10:00 Marcin Strzelecki – wykład inauguracyjny
Wzór, imitacja i złożone między nimi relacje, w świetle ostatnich postępów w modelowaniu zachowań o cechach inteligencji, na przykładzie muzyki

11:00 dyskusja
11:15 przerwa kawowa

PANEL I

11:30 Oliwia Szymańska
Fugi w symfoniach Kazimierza Sikorskiego jako przykład relacji tradycji z nowoczesnością

11:50 Zuzanna Daniec
O muzycznej wolności, nowości i transgresji. Fluorescencje Krzysztofa Pendereckiego

12:10 Aleksandra Pająk
Relacje między muzyką Aleksandra Tansmana a kulturą muzyczną Żydów na przykładzie Visit to Israel na fortepian

12:30 dyskusja
13:00 przerwa obiadowa

PANEL II

15:00 Paweł Szymański – rozmowa z kompozytorem
Prowadzenie: Natalia Szwab, Paweł Malinowski

16:00 dyskusja

 

Piątek 15 marca 2024, 19:30
Sala Koncertowa im. prof. Krystyny Moszumańskiej-Nazar
ul. św. Tomasza 43

KONCERT

PAWEŁ SZYMAŃSKI (*1954)
Preludium
Sonat(in)a

Dominika Peszko fortepian

BARTOSZ SOWA (*2004) Deltoids na dwa fortepiany**

Olga Miriam Michałowska / Kacper Czech fortepiany

MACIEJ BIENIAWSKI (*2002) zamkniesz za sobą okno? na fortepian amplifikowany i taśmę**

Karolina Kaczówka fortepian

MICHAŁ SMAJDOR (*2001) reperception 2.0 na dwa flety i elektronikę**

Aleksandra Żmuda / Iza Ratajewska flety

MIKOŁAJ PNIAK (*2000) We’ve got a bad fire–Let’s get out… We’re burning up na taśmę kwadrofoniczną**

 

Sobota 16 marca 2024
Sala Senatu im. prof. Mieczysława Tomaszewskiego
ul. św. Tomasza 43

KONFERENCJA

PANEL III

11:00 Anna Rusin
Opera o piosence i piosenka w operze – L’hirondelle inattendue Szymona Laksa

11:20 Zuzanna Bolon
Koncert jako metafora społeczeństwa? O muzycznych relacjach w socjologicznym kontekście na przykładzie Koncertu à rebours Tadeusza Wieleckiego

11:40 Olgierd Juzala-Deprati
Syndrom retro-nostalgii

12:00 Janusz Korczak
Relacja „człowiek-instrument” w kompozycji solo na przykładzie wybranej twórczości Pierluigiego Billone

12:20 dyskusja
13:00 przerwa kawowa

13:15 wykład specjalny: Jan Topolski
Ciała w relacji

14:15 dyskusja końcowa i podsumowanie

 

Sobota 16 marca 2024, 16:00
Sala Koncertowa im. prof. Krystyny Moszumańskiej-Nazar
ul. św. Tomasza 43

KONCERT z okazji Jubileuszu 80. urodzin Krzysztofa Szwajgiera

PAWEŁ SZYMAŃSKI (*1954) Ten Pieces na trio smyczkowe (skrzypce, altówka i wiolonczela)

ADAM WALACIŃSKI (1928–2015) Canti Notturni na wiolonczelę i saksofon

MIKOŁAJ PNIAK (*2000), JULIA PIASECKA (*2001), MATTEO GURRIERI (*1996)
Ñ×F(M_p, J_p, M_G) – Relacja Rotacyjna na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i saksofon**

Spółdzielnia Muzyczna contemporary ensamble:
Krzysztof Guńka saksofon / Barbara Mglej skrzypce
Paulina Woś altówka / Jakub Gucik wiolonczela

MARCIN STRZELECKI (*1975) Arche et Arte: Transawangardowy, unistyczny, prymarnie dualistyczny seans performatywny do sł. parafrazy traktatu o czasie K.S. autorstwa Agnieszki Draus**

Dominika Peszko fortepian
Agnieszka Draus recytacja i inne…
Marcin Strzelecki programowanie

 

---

BIOGRAMY I ABSTRAKTY

• MARCIN STRZELECKI

Teoretyk muzyki i kompozytor, instrumentalista i artysta multimedialny. W Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego wykłada analizę muzyki i współczesne techniki kompozytorskie (szczególnie – kompozycję wspomaganą komputerowo). Współpracuje z Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie, prowadząc zajęcia z „soundartu” i instalacji dźwiękowych. Jako teoretyk prowadzi badania empiryczne nad muzyką z perspektywy percepcji, analizy dźwiękowej i harmonicznej, stylometrii i psychologicznych podstaw kreatywności muzycznej. W działaniach badawczych i twórczych wykorzystuje zaawansowane techniki przetwarzania informacji, w tym techniki sztucznej inteligencji.

Wzór, imitacja i złożone między nimi relacje, w świetle ostatnich postępów w modelowaniu zachowań o cechach inteligencji, na przykładzie muzyki

Kiedy Thomas Alva Edison promował swój fonograf przedsięwziął odpowiednie kroki, aby przekonać publiczność, że dźwięk reprodukowany przez jego urządzenie do złudzenia przypomina dźwięk wytwarzany przez ludzki głos lub instrumenty akustyczne. Po stu latach przywykliśmy do dźwięków wytwarzanych elektronicznie, a dla wielu ludzi właśnie takie dźwięki stały się głównym, a nawet medium muzycznym. Imitacja – czyli dźwięk reprodukowany – stała się wzorcem. Wyznacza on dziś punkt odniesienia, względem którego plasuje się muzykę graną na żywo. Ta historia i jej podobne mogą nas nauczyć czegoś istotnego na temat muzyki wytwarzanej dziś przy użyciu maszyn liczących. Z pewnością jesteśmy obecnie świadkami przełomu – algorytmy sztucznej inteligencji (AI) wytwarzają muzykę, która wielu ludziom wydaje się być podobną wytworom człowieka. Pojawiają się pytania o relację między muzyką maszynową a tą, wytwarzaną przez ludzi. Czy możliwe jest, iż muzyka maszynowa wyznaczy nową linię bazową w dziedzinie wytwarzania muzyki, stanie się nowym wzorcem, a słuchacze przywykną do niej podobnie, jak przywykli np. do dźwięków wytwarzanych w urządzeniach elektronicznych?

• PAWEŁ SZYMAŃSKI

Polski kompozytor współczesny. Studiował kompozycję u Włodzimierza Kotońskiego (1974-78) i Tadeusza Bairda (1978) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem. Na studiach interesował się muzyką dawną, grał na flecie barokowym, m.in. z Władysław Kłosiewiczem, cenionym klawesynistą. Współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia (1979-81), z Niezależnym Studiem Muzyki Elektroakustycznej (1982-84) i Studiem Muzyki Elektronicznej AMKP (1983). Wyjściowy materiał dźwiękowy utworów Szymańskiego ma korzenie w przeszłości, często nawiązuje do baroku, ale zawsze jest komponowany. W drugiej fazie procesu twórczego kompozytor to dźwiękowe tworzywo przetwarza, nadaje mu nową strukturę i proponuje słuchaczowi swoistą grę muzycznymi konwencjami. Jest laureatem wielu konkursów kompozytorskich, m.in. w 1979 otrzymał I nagrodę Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich za utwór Gloria na chór żeński i zespół instrumentalny (1979). Muzyka Pawła Szymańskiego jest niezwykle wyrafinowana, poddana zawsze ścisłej dyscyplinie technicznej. Mimo to zdumiewa różnorodnością emocji i nastrojów, sięgających od zmysłowej gry dźwiękowej do metafizycznej zadumy.

• JAN TOPOLSKI

Współzałożyciel i redaktor naczelny magazynu o muzyce współczesnej i sound studies „Glissando”, doktorant na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, prowadzi zajęcia m.in. na Uniwersytecie Warszawskim i Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach, wykładał na Elementi w 2020 roku. Autor monografii Gérarda Griseya, pisze biografię Tomasza Sikorskiego, publikuje m.in. w „Dwytygodniku”, „Odrze” i „Ruchu Muzycznym”.

Ciała w relacji

W głośnym manifeście Nowa dyscyplina Jennifer Walshe wzywała: „być może jesteśmy wreszcie skłonni zrozumieć, że ciała wykonujące muzykę są jej integralną częścią (…) i świadomie lub nieświadomie wpływają na odbiór utworu. Jeszcze nie jest za późno, żebyśmy mieli ciała.” Warto sprawdzić, czy je zyskaliśmy – na przykładach nowej muzyki performatywnej autorstwa samej Jennifer Walshe i Jorge Sáncheza-Chionga oraz młodego pokolenia (Kuba Krzewiński, Marta Śniady, Anna Sowa i Olga Szymula). Jak ujawniają się w nich ciała i w jakie relacje wchodzą na scenie? Spróbujemy na nie spojrzeć oczami Goergesa Bataille’a, Ako Mashino i Eliny Seye, ale także w świetle wypowiedzi samych kompozytorek_ów. Dość nut, czas na ruch.

• OLIWIA SZYMAŃSKA

Absolwentka studiów licencjackich Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu (2022, po kierunkiem dra hab. Tomasza Kienika), gdzie również jest studentką ostatniego roku studiów magisterskich z zakresu teorii muzyki. W jej dotychczasowych badaniach naukowych najważniejsze miejsce zajmowała problematyka tzw. „tonalności odnowionej” w chóralnej twórczości Pawła Łukaszewskiego oraz życie i twórczość symfoniczna Kazimierza Sikorskiego.

Fugi w symfoniach Kazimierza Sikorskiego jako przykład relacji tradycji z nowoczesnością

Kazimierz Sikorski – znany z działalności pedagogicznej i organizacyjnej – był kompozytorem, w którego twórczości widoczne są wpływy neoklasyczne. Zamiłowanie twórcy do muzyki tradycyjnej, historycznie zorientowanej, miało swoje odzwierciedlenie m.in. w jego twórczości symfonicznej, w której istotną rolę pełniła m.in. fuga. Forma ta (jak i technika fugowana) stanowi podstawę wszystkich ostatnich części sześciu symfonii Sikorskiego. Symfonie Sikorskiego powstawały w rozległym interwale czasowym, w którym młodzieńcze zafascynowanie późnym romantyzmem przeistoczyło się w wykształcenie indywidualnego języka muzycznego kompozytora. Niech więc zauważone przez autorkę „zderzenie” tradycji z niektórymi nowocześniejszymi środkami kompozytorskimi we wspomnianych symfoniach stanowi punkt wyjścia do przedstawienia rozmaitych relacji między przeszłością, nowoczesnością i indywidualnością twórczą w zawartych w spuściźnie tego kompozytora. W pierwszej części referatu omówione więc będzie życie twórcy z wyróżnieniem wydarzeń, które wpłynęły na ugruntowanie elementów tradycji obecnych w jego utworach. W drugiej – przedstawione zostaną analizy fug zawartych w symfoniach i związane z tym wnioski, ujawniające m.in. charakterystyczne cechy archaizacji.

• ZUZANNA DANIEC

Słuchaczka Szkoły Doktorskiej Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie, absolwentka teorii muzyki tejże uczelni (2020) oraz absolwentka muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego (2023). Obecnie, pod kierunkiem dr hab. Agnieszki Draus (prof. AMKP) oraz dr Iwony Sowińskiej-Fruhtrunk przygotowuje dysertację poświęconą interpretacji twórczości muzycznej XX wieku w świetle wątków filozofii plastyczności Catherine Malabou. Sekretarz czasopisma „Teoria muzyki. Studia, interpretacje, dokumentacje” i współredaktorka „Kwartalnika Młodych Muzykologów UJ”. W ostatnich latach współpracowała z PWM, Musica Iagiellonica oraz Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina.

O muzycznej wolności, nowości i transgresji. Fluorescencje Krzysztofa Pendereckiego

Zrodzony z końcem lat 50-tych XX wieku sonoryzm polski należał do muzycznych odkryć i „momentów różnicy” (termin za M.A. Sosnowskim). Za sprawą wyposażenia w wartość ekspresyjną zdołał osiągnąć status utrwalonego dziedzictwa, a zarazem, jako kierunek awangardowy, stał się przykładem nowości związanej z transgresją – kategorią charakterystyczną dla artystycznych dokonań doby współczesności. Przekraczanie granic w wymiarze „odpowiedzialnej wolności” charakteryzuje już pierwsze sonorystyczne dzieła Krzysztofa Pendereckiego. W humanistycznej perspektywie ich znaczenie rozważać można dziś w relacji z współczesną filozofią. Celem referatu jest interpretacja Fluorescencji w świetle myśli Catherine Malabou – filozofki łączonej z nurtem tzw. nowego materializmu. Charakteryzując „inność bez transcendencji”, uwypukla ona wartość wszelkich oddolnych różnic, uznawanych za najistotniejsze źródło estetycznej oryginalności.

• ALEKSANDRA PAJĄK

Studentka II roku studiów magisterskich Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu w zakresie teorii muzyki. Działa aktywnie w Kole Artystyczno-Naukowym Kompozycji i Teorii Muzyki. Jest również członkinią i prezesem Chóru Kameralnego Senza Rigore oraz współorganizatorką sympozjum naukowego poświęconego zagadnieniom współczesnej chóralistyki „Vox Chori” w ramach działalności Katedry Chóralistyki i Prowadzenia Zespołów Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Relacje między muzyką Aleksandra Tansmana a kulturą muzyczną Żydów na przykładzie Visit to Israel na fortepian

Aleksander Tansman to polski kompozytor, pianista i dyrygent żydowskiego pochodzenia. W swej twórczości kilkakrotnie inspirował się muzyką żydowską. Elementy kultury Żydów wykorzystywał zarówno w utworach instrumentalnych, wokalnoinstrumentalnych, jak i scenicznych. Jednym z nich jest Visit to Israel na fortepian. Na drodze analizy autorka wyróżni elementy kultury muzycznej Żydów, a także zwróci uwagę na sposoby jej reprezentacji w muzyce twórcy. Badając sposoby reprezentacji zjawisk muzycznych i pozamuzycznych w kompozycji Tansmana wykorzysta kategorię analogii. Zaproponowana analiza wpisywać się będzie w nurt semiotyczny, bowiem przedmiotem badań będą znaki muzyczne i niemuzyczne, w których zakodowane są sensy i znaczenia. Autorka skupi się na takich zagadnieniach jak tytuł utworu, okoliczności powstania, dedykacja, budowa dzieła, melodyka, rytmo-metryka, harmonika i faktura. Celem autorki jest udowodnienie tezy, że w utworze Visit to Israel mamy do czynienia z reprezentacją zjawisk dźwiękowych i pozadźwiękowych, między którymi zachodzi analogia. Użyte przez Tansmana znaki niemuzyczne i muzyczne wskazują na kontekst, jakim jest kultura muzyczna Żydów.

• ANNA RUSIN

Z wykształcenia teoretyczka muzyki, romanistka i menedżerka kultury. Z wyróżnieniem ukończyła AMKP w Krakowie. Obecnie doktorantka w Szkole Doktorskiej macierzystej uczelni. Dwukrotna stypendystka programu ERASMUS – część studiów muzycznych odbyła w Conservatoire National Supérieur Musique et Danse w Lyonie (Francja) oraz Sveučilište u Splitu (Chorwacja). Koncentruje się na problematyce francuskiej muzyki XX-wiecznej, formach scenicznych oraz związkach muzyki i karnawału.

Opera o piosence i piosenka w operze – L’hirondelle inattendue Szymona Laksa

Szymon Laks (1901–1983) w roku 1965 skomponował swoją jedyną operę L’hirondelle inattendue (Bezdomna jaskółka) do libretta Henriego Lemarchanda, sporządzonego w oparciu o fragment sztuki radiowej Claude’a Aveline’a. Osią fabuły w sztuce Aveline’a są perypetie Dziennikarza i Pilota, którzy przypadkowo lądują na planecie zwierzęcego raju. W wyniku przekształceń literackiego pierwowzoru, w libretcie akcent zostaje przeniesiony na odczytanie sensu płynącego z pojawienia się i nagłego zniknięcia śpiewającej jaskółki-kobiety. W opéra-bouffe Laksa zachodzi zjawisko piosenki w operze oraz opery o piosence, którą uosabia postać Jaskółki. W zaproponowanej interpretacji podjęta zostanie próba rozważenia relacji poza-dziełowych oraz ich wpływu na relacje wewnątrz-dziełowe według ujęcia Mieczysława Tomaszewskiego, w perspektywie zarysowanej tematyki piosenki w operze zgodnie z ustaleniami Joanny Maleszyńskiej.

• ZUZANNA BOLON

Skrzypaczka, teoretyk muzyki, pedagog. Jako teoretyk stara się łączyć zagadnienia wiolinistyczne ze współczesną myślą o muzyce, stawiając w kręgu zainteresowań ekspresję, na czele z topiką, a także zagadnienia z zakresu performatyki i humanistyki w muzycznym kontekście. Obok pracy naukowej jej wielką pasją jest dydaktyka i wprowadzanie najmłodszych w arkana sztuki muzycznej, w czym spełnia się obecnie jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Szkole Muzycznej I st. w Trzcianie oraz w Zespole Szkół Muzycznych w Wieliczce.

Koncert jako metafora społeczeństwa? O muzycznych relacjach w socjologicznym kontekście na przykładzie Koncertu à rebours Tadeusza Wieleckiego

„Primo: sprawić, aby dwa elementy, które w sposób nieunikniony – już choćby poprzez sam fakt umieszczenia ich wobec siebie – wejść muszą we wzajemne relacje (skrzypce i orkiestra), powodowały jednak wrażenie, że są niezależne, bez związku. Secundo: w ten sposób uzyskać sytuację dramatyczności. […] Tertio: idea bardziej ogólna: nie skrzypce, lecz człowiek; nie orkiestra, lecz społeczność. Metafora” (Tadeusz Wielecki). Podążając za słowami kompozytora, opierając swoje tezy na współczesnej myśli socjologicznej, dokonam próby interpretacji Koncertu à rebours, w szczególności pod względem relacji, jakie zachodzą między dwoma podmiotami wykonawczymi – solistą a orkiestrą. Wracając do idei koncertu jako gatunku, zadam także pytanie, w czym przejawia się owo „bycie à rebours” i czy – przewrotny bądź co bądź – tytuł utworu sam w sobie nie jest… na opak.

• OLGIERD JUZALA-DEPRATI

Kompozytor i teoretyk muzyki urodzony w 1994 roku w Krakowie. Studiował kompozycję na Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie w klasie prof. dr hab. Marcela Chyrzyńskiego. Ukończył również teorię muzyki pod kierunkiem prof. dr hab. Teresy Maleckiej. Aktualnie jest studentem w Szkole Doktorskiej Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu w klasie kompozycji prof. dr hab. Agaty Zubel-Moc. W obszarze jego zainteresowań znajdują się relacje między muzyką a sztukami wizualnymi, przestrzeń ciszy w muzyce i eksploracja rozszerzonych technik wykonawczych.

Syndrom retro-nostalgii

W referacie chciałbym poruszyć kwestię relacji do przeszłości, określanej jako retro-nostalgia. Jest to specyficzny rodzaj tęsknoty za przeszłością, która miała miejsce tuż poza zasięgiem pamięci twórcy. Ze względu na brak osobistych doświadczeń i wspomnień, obraz tego, co minione, kreowany jest na podstawie pamięci zbiorowej. Prowadzi to do zniekształceń i skłonności do pewnego idealizowania. Zjawisko to chciałbym omówić na przykładzie twórczości wybranych przedstawicieli najmłodszego pokolenia polskich kompozytorów, przede wszystkim Andrzeja Kwiecińskiego, Pawła Malinowskiego i Piotra Peszata. W ramach mojej refleksji chciałbym podjąć próbę nakreślenia zbioru cech konstytutywnych, syndromu definiującego retro-nostalgię. Zamierzam położyć nacisk na takie kwestie jak stosunek twórców do popkultury, zaangażowanie w kwestie społeczne, fascynacja nieaktualną już dziś technologią przeszłości. W ramach wystąpienia zamierzam również odnieść się do zagadnienia relacji retro-nostalgii do postmodernizmu, surkonwencjonalizmu i intertekstualności.

• JANUSZ KORCZAK

Polski kompozytor, organista i pedagog. Absolwent Kompozycji i Teorii Muzyki na Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie (klasy prof. dr hab. Anny Zawadzkiej-Gołosz i prof. dr hab. Magdaleny Długosz) oraz Muzyki Kościelnej na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie (klasa dr hab. Susi Ferfoglii, prof. UPJPII). Interesuje go poszukiwanie nowych form muzycznego wyrazu w duchu poszanowania zjawiska dźwiękowego jako podstawowego tworzywa i punktu docelowego wszelkich twórczych procesów. Inspiruje się przede wszystkim światem nie związanym bezpośrednio z muzyką (jak np. teologia chrześcijańska, fizyka, psychologia, biologia), który często stanowi praprzyczynę jego poszukiwań barwowych. Jest autorem licznych kompozycji chóralnych oraz aranżacji pieśni oraz artykułów popularnonaukowych z dziedziny muzyki liturgicznej. Zdobył szereg nagród na konkursach kompozytorskich o randze międzynarodowej i ogólnopolskiej, zaś jego kompozycje były wykonywane w Polsce i za granicą podczas różnych festiwali i konferencji naukowych.

Relacja „człowiek-instrument” w kompozycji solo na przykładzie wybranej twórczości Pierluigiego Billone

Instrumentalna muzyka solowa stanowi szczególny przypadek, który wyraża się w napięciu pomiędzy daleko idącą intymnością grającego a całkowitym zawłaszczeniu uwagi widza i słuchacza. Ów paradoks z jednej strony potęguje głębię twórczego wyznania wzmagając relację między muzykiem i jego instrumentem, a drugiej zaś mimowolnie pogłębia więź z potencjalnym odbiorcą poprzez swoje pozorne osamotnienie sceniczne. Dlaczego wspomniane osamotnienie jest tylko pozorne? Ponieważ jak się okazuje, synergia zachodząca w kooperatywie człowiek-przedmiot (w tym wypadku przedmiot generujący dźwięk) może być tak silna, że przestaje się odczuwać znaczącą redukcję obsady wykonawczej zarówno po stronie scenicznej jak i po stronie audytorium, co w znakomity sposób widać w muzyce Pierluigiego Billone. W moim wystąpieniu pokrótce przedstawię dwa utwory solowe autorstwa włoskiego kompozytora (Mani. Stereos na akordeon oraz Mani. De Leonardis na cztery sprężyny samochodowe oraz szklane misy) na podstawie których postaram się uwydatnić ogromne bogactwo wynikające z relacji solisty z jego instrumentem.

• MIKOŁAJ PNIAK

Student II roku kompozycji w klasie dr. hab. Macieja Jabłońskiego i V roku Mikro- i Nanotechnologii w Biofizyce na AGH. Absolwent POSM I i II st. w Wadowicach w klasie skrzypiec. W swojej twórczości często nawiązuje do pomysłów związanych z różnymi obszarami nauki.

• MICHAŁ SMAJDOR

Kompozytor, producent muzyczny, perkusista. Studiuje kompozycję na AMKP. Jego utwory były wykonywane m.in. przez Spółdzielnie Muzyczną Contemporary Ensemble. Jako producent muzyczny współpracował w projektach marketingowych m.in. z AGH w Krakowie. Pisze również muzykę do spektakli teatralnych, które były grane m.in. w ramach międzynarodowego festiwalu teatralnego Boska Komedia oraz w teatrze AST w Krakowie.

• MACIEJ BIENIAWSKI

Kompozytor i artysta związany z Krakowem. Jego twórczość skupia się głównie na muzyce akustycznej i elektroakustycznej. Działa także w innych dziedzinach artystycznej ekspresji, takich jak animacja, film i grafika. Jego utwory były wykonywane m.in. na krakowskim festiwalu Elementi przez zespół Spółdzielnia Muzyczna Contemporary Ensemble. Ma doświadczenie w pracy z artystami wizualnymi, reżyserami teatralnymi. Współtworzył również instalacje dźwiękowe i artystyczne.

• MATTEO GURRIERI

Kompozytor i gitarzysta. Po ukończeniu studiów na kierunku gitary jazzowej we Włoszech, rozpoczął studia kompozytorskie w AMKP w Krakowie pod kierunkiem prof. Anny Zawadzkiej-Gołosz. Otrzymał kilka nagród na międzynarodowych konkursach, w tym I nagrodę (2022) i III nagrodę (2023) na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „Euregio Klassika”. Jego utwory były wykonywane podczas koncertów, w tym na Międzynarodowym Festiwalu Elementi 2023.

• JULIA PIASECKA

Absolwentka klasy rytmiki PSM II stopnia im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie, od roku 2022 studiuje kompozycję oraz rytmikę na Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Zajmuje się przede wszystkim kompozycją akustyczną, rozwijając się jednocześnie w zakresie elektroakustyki. Interesuje się głównie aspektem kolorystyki i brzmieniowości w muzyce.

• BARTOSZ SOWA

Student I roku Kompozycji w klasie prof. Anny Zawadzkiej-Gołosz w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Absolwent klasy gitary Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II st. w Rzeszowie. Uczestnik Międzynarodowych Kursów Interpretacji Muzycznej w Nowym Sączu w roku 2021 i 2022. Z zamiłowania fotograf.