1888 – 1946
1 lutego 1888
Inauguracja działalności Konserwatorium Muzycznego w Krakowie.
„Konserwatorium muzyczne zostało otwarte w sposób uroczysty. O godz. 10 w kościele akademickim św. Anny zebrali się członkowie zarządu Towarzystwa Muzycznego z prezesem drem Szlachtowskim, prezydentem Krakowa na czele. (…) Przybyli także dyrektor Wł. Żeleński i profesorowie nowej instytucji, miłośnicy muzyki (…), uczniowie i uczennice Konserwatorium. Liczna publiczność interesująca się naszą instytucją zapełniła kościół (…). podczas nabożeństwa śpiewał chór mieszany Towarzystwa Muzycznego pod kierunkiem dyrektora p. Barabasza. (…) Po ukończonym nabożeństwie cały orszak przeszedł do lokalu Tow. Muzycznego, gdzie w wielkiej sali miał nastąpić akt otwarcia Konserwatorium„
(„Czas” 2 II 1888 nr 27, cyt. za: T. Przybylski, Z dziejów nauczania muzyki w Krakowie od średniowiecza do czasów współczesnych, Musica Iagellonica, Kraków, 1994, s. 55-56)
1888 – 1921
Dyrektor – Władysław Żeleński, kompozytor, pianista i pedagog
1888 – 1914
- Nauka odbywała się na kierunkach: instrumentalnym (fortepian, organy, skrzypce, wiolonczela, harfa, kontrabas, instrumenty dęte), wokalnym i teoretycznym. Największą popularnością cieszyła się klasa fortepianu.
- Konserwatorium mieściło się pierwotnie przy pl. Szczepańskim 3, następnie – od 1905 roku – w gmachu Teatru Starego.
1914 – 1921
- Liczba uczniów i pedagogów zmniejszyła się z powodu wybuchu I wojny światowej.
- Konserwatorium przeniesiono do budynku przy al. Krasińkiego 28.
1921 – 1928
Dyrektor – Wiktor Barabasz, dyrygent, pianista i pedagog
- Odzyskanie dla Konserwatorium budynku Teatru Starego
- Zaangażowanie do pracy w Konserwatorium wybitnych pedagogów: pianistów (W. Łabuński, S. Czerny, E. Loeger-Petersowa, K. Drozdowska-Treterowa, O. Martusiewicz), skrzypków (J. Chmielewski, L. Bobilewicz, A. Peters)
- Kurs operowy prowadzony przez K. Kniagina
- Powstanie klasy rytmiki (1927)
1928 – 1938
Dyrektor – Michał Julian Piotrowski, teoretyk muzyki i pedagog
- Wzrost rangi przedmiotów teoretycznych związany z wszechstronną działalnością pedagogiczną dyrektora
- Powstanie nowych klas: instrumentów dętych, perkusji (1929), kompozycji i klasy operowej (1930)
- Utworzenie orkiestr uczniowskich: symfonicznej i dętej (1929)
- Wystawienie opery Rycerskość wieśniacza P. Mascagniego
- Spór między dyrektorem Konserwatorium a zarządem Towarzysztwa Muzycznego, zakończony ustąpieniem Piotrowskiego ze stanowiska
1938 – 1939
Dyrektor – Bolesław Wallek-Walewski, kompozytor, dyrygent i pedagog
Trudności kadrowe i finansowe
1939 – 1945
W okresie II wojny światowej Konserwatorium zostaje przez władze okupacyjne zamknięte. Działa w podziemiu.
„Mimo braku zezwolenia władz okupacyjnych, kilku nauczycieli rozpoczęło w dostępnym jeszcze gmachu prowadzenie zajęć z niewielką grupą uczniów. Okupanci tolerowali to przez jakiś czas, ale w pewien zimowy poranek – 5 lutego 1940 – przed wszystkie krakowskie szkoły muzyczne zajechały oddziały gestapo. Całe wyposażenie zostało skonfiskowane, a pomieszczenia zapieczętowane. Z Konserwatorium wywieziono fortepiany i inne instrumenty, bibliotekę i archiwum. Szkolnictwo muzyczne przestało istnieć.”
(120 lat Akademii Muzycznej w Krakowie, red. L. Polony, Akademia Muzyczna w Krakowie, 2007)
31 sierpnia 1945
Konserwatorium wznawia swoją działalność jako Państwowe Konserwatorium Krakowskie. Kadrę stanowili pedagodzy uczelni przedwojennej oraz nauczyciele akademiccy, którzy w czasie wojny znaleźli schronienie w Krakowie.
1 lutego 1946
Ustanowienie Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej.