Sir Neville Marriner (2015)
Pod koniec wojny młody Marriner wrócił do Royal College, a następnie udał się do Paryża, by ukończyć studia w Konserwatorium Paryskim u R. Benedetti. Po kolejnych 2 latach nauki w Eton C10101ollege (1947-48) został wykładowcą Królewskiej Akademii Muzycznej. Równolegle był członkiem kwartetu Martin String, a także Jacobean Ensemble, utworzonego z Th. Dartem i P. Gibbsem.
Marriner dołączył do Philharmonia Orchestra jako skrzypek w 1952, a w latach 1956-68 był liderem II skrzypiec w London Symphony Orchestra. W 1959 poproszono go o zorganizowanie serii koncertów w kościele Saint Martin-in-the-Fields. W tym celu założył mały zespół z patronem kościoła w nazwie. Rekrutował do niego muzyków większości londyńskich orkiestr. Z orkiestrą nagrywał dla różnych wytwórni, w tym dla Argo i L‘Oiseau Lira. W repertuarze nagrań znalazły się utwory od baroku po angielską muzykę XX wieku.
Jak zauważył jeden z największych angielskich krytyków muzycznych – N. Lebrecht, największa zasługa Marrinera polega na tym, że „zmienił ekologię życia koncertowego, odkrywając na nowo orkiestrę kameralną jako alternatywę do dużych zespołów, zmuszając orkiestry na całym świecie do poprawy intonacji smyczków… wykorzystał tradycję, poprawił ją poza dotychczasowe doświadczenia i zachował w formie nagraniowej”.
W 1979 został kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego, a w 1985 otrzymał wyższą klasę tego orderu i tytuł szlachecki. Wrócił do Europy w 1986 jako główny dyrygent Orkiestry Symfonicznej Radia w Stuttgarcie gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1989. Jednocześnie kontynuował współpracę z czołowymi orkiestrami świata. Pozostaje bardzo aktywnym dyrygentem do dnia dzisiejszego, a swój wiek komentuje dowcipnie: „Najgorszą rzeczą u dyrygenta wchodzącego w wiek geriatryczny jest to, że jest jeszcze bardziej pożądany niż kiedyś. Tylko szkoda, że te liczne oferty nie spływały do mnie kiedy miałem trzydzieści lat!”.