Jan Hoffman 1966-1969
11 VI 1906 Kraków, †25 X 1995 Kraków
Rektor PWSM (1966-69). Pianista, pedagog i edytor muzyczny.
Studiował grę na fortepianie pod kierunkiem J. Śliwińskiego i W. Łabuńskiego w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, a po uzyskaniu dyplomu Konserwatorium (1928) – u E. Petriego w Krakowie i Berlinie. W l. 1931-33 był profesorem Konserwatorium w Krakowie. Udzielał prywatnych lekcji fortepianu w Krakowie, Lwowie i Bielsku. Wojna zastała go we Lwowie; w l. 1940-41 był docentem w tamtejszym konserwatorium. Po wojnie, wraz ze Z. Drzewieckim, współorganizował PWSM w Krakowie. Był pięciokrotnie jurorem Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie, a także jurorem prestiżowych zagranicznych konkursów pianistycznych. Opracował ok. 170 pozycji literatury fortepianowej dla PWM. W swoim repertuarze pianistycznym sięgał chętnie po polską muzyką współczesną (m.in. Lutosławskiego, Spisaka, Szałowskiego i Malawskiego), był pierwszym wykonawcą Etiud symfonicznychMalawskiego, jednakże szczególne miejsce zajmowała w jego działalności koncertowej muzyka Bacha, w tym słynne wykonania koncertów na 2, 3 i 4 fortepiany wraz ze Z. Drzewieckim, B. Wojtowiczem i J. Ekierem. Jako pedagog zwracał szczególną uwagę na muzyczną i psychologiczną stronę interpretacji, rozwój osobowości artystycznej. Do jego uczniów należeli m.in.: W. Kędra, J. Baster, J. Dolny, M. Drewnowski, A. Wodnicki.
Jego kadencja rektorska upłynęła pod znakiem wielkiego ożywienia w życiu uczelni. W 1966 roku zainicjował Podyplomowe Studium Edytorstwa Muzycznego, którego kierownictwo objął dyrektor i redaktor naczelny PWM M. Tomaszewski. Ogromną wagę przywiązywał do pracy uczelnianych zespołów orkiestry (pod kierunkiem K. Missony) oraz chóru (pod kierunkiem J. Przybylskiego) – Orkiestra i Chór PWSM występowały na Festiwalu Wyższych Szkół Muzycznych w Poznaniu oraz w Filharmonii Narodowej w Warszawie z Requiem Mozarta. Był inicjatorem wykładów otwartych dla studentów uczelni, na które zapraszał wybitnych przedstawicieli świata nauki. Przyjazny, choć i bardzo wymagający wobec młodzieży, otaczał życzliwą opieką działalność organizacji młodzieżowych – szczególnie Zrzeszenia Studentów Polskich.
Za swoją działalność został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980), Orderem Sztandaru Pracy I kl. (1988), trzykrotnie otrzymał Nagrodę I st. Ministerstwa Kultury i Sztuki (1964, 1968, 1986).
Leszek Polony