Michał Julian Piotrowski 1929-1938
29 IX 1887 Warszawa, †12 VII 1949 Kraków
Dyrektor Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (1928-38). Teoretyk muzyki i pedagog.
Był uczniem H. Opieńskiego i F. Szopskiego w Warszawie oraz V. d’Indy’ego w Paryżu. Po powrocie do Warszawy założył wraz z J. Mikettą szkołę muzyczną (1916), działał w Stowarzyszeniu Muzyków Pedagogów (także jako prezes), zarządzie Filharmonii Warszawskiej i innych artystycznych gremiach. W 1920 roku został wykładowcą przedmiotów teoretycznych w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. Wykładom swym nadał charakter systematycznego kursu od zasad muzyki poprzez harmonię po formy muzyczne, kładąc nacisk na przemiany historyczne.
Po śmierci W. Barabasza (1928) objął dyrekcję Konserwatorium i podjął reformy zaplanowane przez poprzednika. Zmierzały one do poszerzenia autonomii Konserwatorium w ramach Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, którego zarząd decydował we wszystkim o poczynaniach uczelni. W wyniku sporu z zarządem część pedagogów opuściła uczelnię i założyła Szkołę Muzyczną im. W. Żeleńskiego (1929). Piotrowski opanował kryzys, pozyskał wielu nowych pedagogów (m. in. Z. Dymmek, K. Garbusiński, B. Kon, A. Malawski, A. Rieger), utworzył klasy instrumentów dętych i perkusji oraz kompozycji (B. Wallek-Walewski) i klasę operową (K. Kniaginin). Zorganizował 2 orkiestry uczniowskie: 70-osobową symfoniczną (dyrygent Z. Dymmek) i 40-osobową dętą. Orkiestry te, zespół operowy i chór prowadzony przez K. Garbusińskiego uczestniczyły w życiu muzycznym Krakowa; m.in. w maju 1931 roku wyłącznie siłami Konserwatorium wystawiono z wielkim sukcesem Rycerskość wieśniaczą P. Mascagniego.
Pod kierownictwem Piotrowskiego Konserwatorium osiągnęło szczyt rozwoju: w roku szkolnym 1931-32 liczyło 39 pedagogów oraz 786 uczniów i faktycznie utrzymywało działalność Towarzystwa, wciąż jednak nie mogąc dysponować wypracowanymi funduszami. Kryzys światowy spowodował regres uczelni i zaostrzył kwestię jej niezależności. W rezultacie kolejnego sporu z zarządem Towarzystwa Piotrowski został 16 V 1938 roku zwolniony z funkcji dyrektora Konserwatorium. Wraz z nim opuściło uczelnię wielu profesorów.
Maciej Negrey