Wytyczne dla autorów książek

---

Instrukcja przygotowania prac przeznaczonych do dalszego opracowania w Wydawnictwie AMKP

 

Uprzejmie prosimy o przygotowanie pracy zgodnie z niżej podanymi wytycznymi:

1. Wydawnictwo przyjmuje pracę w edytowalnej wersji elektronicznej

tj. program Word: tekst w .docx lub .doc; ilustracje w .jpg, .tiff; nuty w programie Finale lub MuseScore; użycie innych programów wymaga konsultacji z Wydawnictwem.

 

2. Tekst główny: 

• czcionka Times New Roman, wielkość czcionki – 12 punktów, interlinia – 1,5;
• marginesy standardowe (po 2,5 cm z każdej strony);
• tekst wyjustowany, wcięcia akapitowe w całym tekście ujednolicone (przy użyciu tabulatora – 0,75 cm, a nie spacji);
• wyłączone dzielenie wyrazów;
• ew. formatowanie tekstu bez zastosowania twardych ani zwykłych spacji;
• forma wyróżnień (np. bold, rozstrzelenie, podkreślenie, kursywa) w całym tekście wg ustalonej jednolitej hierarchii.

 

3. Układ pracy:

• strona tytułowa;
• spis treści (bez numeracji stron);
• wstęp;
• tekst zasadniczy (każdy rozdział lub artykuł od nowej strony);
• bibliografia;
• indeksy (bez numeracji stron);
• spis ilustracji z podaniem ich źródeł. Jeśli ilustracja podlega ochronie prawnoautorskiej, Autor zobowiązany jest pozyskać we własnym zakresie odpowiednie zgody / prawa / licencje. Jeżeli źródłem jest Internet, należy podać odpowiedni link oraz datę dostępu.

Strona tytułowa powinna zawierać następujące dane: imię i nazwisko autora (autorów) oraz tytuł pracy. Jeśli praca ma redaktora naukowego, jego imię i nazwisko umieszcza się pod tytułem. Strony tytułowa i redakcyjna podlegają opracowaniu w Wydawnictwie.

Spis treści umieszcza się przed tekstem zasadniczym. Jeśli struktura pracy wymaga podziału na rozdziały i podrozdziały, w spisie treści należy ograniczyć podział maksymalnie do trzech stopni (np. rozdziały: 1, 2, 3, podrozdziały: 1.1, 1.2, 1.3 oraz 1.1.1, 1.1.2, 1.1.3). Nie numeruje się wstępu
i zakończenia.

Tytuły rozdziałów oraz podrozdziałów 2. i 3. stopnia

• czcionka pogrubiona, wielkości odpowiednio 16, 14, 12 pkt;
• wyrównanie do lewej;
• tytuły oddzielone od tekstu dodatkowym odstępem;
• na końcu tytułów rozdziałów i podrozdziałów nie stawia się kropki.

 

4. Przypisy

Do wyboru:

a) dolne (bibliograficzne i rzeczowe) – numeracja liczbowa, czcionka 10 pkt, interlinia pojedyncza. Należy stosować numerację ciągłą w ramach rozdziału lub artykułu. Jeśli przypisy w pracy jednego autora są nieliczne, można stosować numerację ciągłą w całym tekście;

b) w tekście (wyłącznie bibliograficzne) – pozycje literatury [np. Tomaszewski, 1996: 53] w nawiasach kwadratowych.

W przypisach dolnych, powołując się po raz pierwszy na dane dzieło, stosuje się pełny zapis bibliograficzny z numerami stron (np. Mieczysław Tomaszewski, Muzyka Chopina na nowo odczytana, Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 1996, s. 12–14).

Powołując się kolejny raz na to samo dzieło, należy zapisać:

• jeśli jest to przypis następny po tym, w którym przytoczone jest dzieło (np. Ibidem, s. 16–17);
• jeśli przypis, w którym powołujemy się na dane dzieło, oddziela kilka następnych przypisów, a potem znowu przytaczamy powyższe dzieło (np. M. Tomaszewski, op. cit., s. 15);
• jeśli powołujemy się na kilka dzieł danego autora, to cytując jego kolejne dzieła nie wystarczy napisać op. cit., ale trzeba zapisać przynajmniej początek tytułu danego dzieła (np. M. Tomaszewski, Muzyka Chopina…, op. cit., s. 17).

Przypisy bibliograficzne konstruujemy w następujący sposób: pełne imię i nazwisko autora, po przecinku tytuł pracy kursywą, po przecinku adres bibliograficzny, po przecinku numer strony:

• w przypadku publikacji książkowych adresem bibliograficznym są wydawnictwo, miasto i rok wydania;
• gdy mamy do czynienia z artykułem lub pracą, która wchodzi w skład większej całości, podajemy informacje dotyczące tej głównej pracy, poprzedzone przecinkiem i [w:] (w nawiasie kwadratowym z dwukropkiem);
• w przypadku czasopisma typu rocznik po tytule podajemy numer tomu (numeru), a następnie miejsce i rok wydania;
• w przypadku czasopism wydawanych częściej niż roczniki (miesięczniki, tygodniki) po tytule podajemy rok wydania, następnie po przecinku numer, np. „Ruch Muzyczny” 2023, nr 9. Dla dzienników dodatkowo można podać w nawiasie datę dzienną, np. „Gazeta Krakowska” 1989, nr 254 (31.10/1.11), dla czasopism obcojęzycznych stosujemy cudzysłowy polskie i zapis tomu/numeru/zeszytu polski (t., nr, z.);
• w przypadku listów podajemy imię i nazwisko nadawcy i odbiorcy (w formie: X do Y), miejsce, z którego wysłano list, datę (z miesiącem podanym słownie), a następnie – jeśli korespondencja była publikowana – przypis bibliograficzny do wydania;
• jeśli dzieło zostało przetłumaczone na polski i przywoływany jest cytat z tego przełożonego dzieła, prosimy o podanie tylko źródła polskiego wraz ze wskazaniem numeru strony, z której pochodzi cytat. Jeśli z jakichś względów tłumacz sam tłumaczy cytat, mimo że dzieło zostało wcześniej przełożone na polski, prosimy o wskazanie źródła oryginalnego z dopiskiem [tłum. X.Y. – inicjały tłumacza lub tłum. autora] i ewentualny dopisek: Por. źródło polskie (tu podany adres bibliograficzny);
• w przypadku publikacji internetowej podajemy możliwie pełny opis bibliograficzny (np. nazwa portalu, tytuł czasopisma internetowego, rok, numer), po przecinku pełny link, a po nim informację o dacie dostępu w formie: [dostęp: 2.11.2022].

Przykłady:

• Agnieszka Draus, Brzmienie i sens. Studia nad twórczością Marka Stachowskiego, Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 2016, s. 47.
• Helmut Loos, Beethoven Anniversaries over the Course of Time, [w:] Beethoven 8. Studies and Interpretations, red. M. Chrenkoff, AMKP w Krakowie, Kraków 2021, s. 23.
• Mieczysław Tomaszewski, Listening to Penderecki, „Teoria Muzyki” 2020, nr 16, s. 11.
• Stefan Witwicki do Fryderyka Chopina, Warszawa, 6 lipca 1831, [w:] Korespondencja Fryderyka Chopina, red. Z. Helman, Z. Skowron, H. Wróblewska-Straus, t. 1: 1816–1831, Warszawa 2009, s. 504.
• Wilhelm Dilthey, Pisma estetyczne, tłum. K. Krzemieniowa, Warszawa 1982, s. 27.
• Cyt. za: Teresa Malecka, Zbigniew Bujarski. Twórczość i osobowość, Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 2006, s. 27.
• Teresa Malecka, op. cit., s. 52–59.
• Jarosław Włodarczyk, Astronomia starożytnej Grecji [The Astronomy of Ancient Greece], www.wiw.pl/astronomia/0001a2-historia.asp [dostęp: 25.06.2021].

Ponadto:

• stosujemy skróty łacińskie, takie jak ibidem, idem, eadem, op. cit., et al., i polskie, takie jak: zob., por.;
• w pracach zbiorowych wskazujemy redaktorów prac (maksymalnie trzech, dla większej liczby stosujemy skrót „et al.”). W pracach tłumaczonych podajemy inicjał imienia i nazwisko tłumacza po skrócie „tłum.”;
• dla publikacji obcojęzycznych stosujemy skróty właściwe językowi publikacji (np. ed., éd., Hrsg. jako odpowiedniki polskiego red.). Miasta podajemy w formie użytej na stronie tytułowej publikacji, tj. w jej języku (np. New York zamiast Nowy Jork dla publikacji anglojęzycznych);
• numery części i tomów zapisujemy liczbą arabską;
• podtytuły oddzielamy od tytułów kropką;
• w przypadku publikacji przywoływanej ponownie w dalszych przypisach wprowadzamy tytuł skrócony z wielokropkiem oraz po przecinku skrót „op. cit.”;
• skrótowce przy pierwszym przywołaniu rozwijamy do pełnej nazwy.

 

5. Tabele

• wyraz „tabela” podaje się w pełnym brzmieniu w lewym górnym rogu nad tabelą wraz z jej numerem (numeracja arabska);
• numeracja oddzielna dla tabel, ilustracji i przykładów nutowych;
• mieszczące się w zasadniczym formacie pracy (nie poza marginesami);
• każda tabela musi mieć swoje źródło, z którego pochodzi jej treść, umieszczone pod tabelą (np. Tabela autorstwa M. Tomaszewskiego, zamieszczona jako ilustracja w tekście Muzyka wobec sacrum. Próba rozeznania, Łódź 2009). Informacji o źródle można nie podawać jedynie w przypadku tabel autorskich.

 

6. Przykłady nutowe i ilustracje

• wyraźne, w dobrej rozdzielczości (min. 300 dpi);
• mieszczące się w zasadniczym formacie pracy (nie poza marginesami);
• najlepiej umieszczone w tekście w miejscu bezpośrednio związanym z poruszanym zagadnieniem, do którego odnosi się dany przykład lub ilustracja; jeśli nie jest to możliwe – w tekście powinno się znaleźć odniesienie do konkretnego przykładu lub ilustracji umieszczone w nawiasie (np. Przykład 7, Ilustracja 2);
• numeracja arabska, na końcu podpisu kropka;
• każdy przykład nutowy lub ilustracja musi mieć podane swoje źródło – chyba że jest to opracowanie własne. Źródło podajemy pod podpisem przykładu lub ilustracji.

 

7. Bibliografia

Bibliografia powinna być umieszczona na końcu dzieła w porządku alfabetycznym:

• według nazwisk autorów (nie redaktorów), a w ramach jednego autora alfabetycznie według tytułów;
• w wypadku prac zbiorowych – według tytułów dzieł;
• bibliografia powinna zawierać: książki indywidualnych autorów, prace zbiorowe, artykuły w wydawnictwie zwartym, artykuły w wydawnictwie ciągłym, dokumenty elektroniczne.